| Strona główna | Mapa serwisu | English version |
 | WIERSZE | | álbum de fotos | | libro invitado | | komentarze | | linki | | contacto |
 |
|||
| wiersze II | |||
|
 |
|
|
|
"MEXICO"
O jakim że czarem oczy me obrzucasz Jak gdyby miało karnawał przywołać w strony, gdzie skorpion potyka się o rozżarzony kamień kurzem obleczony, gdzie kaktus z bratem ostrzy kolce do walki o przetrwanie, w tej odległej przestrzeni brązem malowanej, gdzie kolory poncho tęczy dorównać mogą, gdzie mariachi pod oknem kobiety pieśń miłości wznoszą! Mexico, moje Mexico Guzy M. "ZŁOTE DZIECKO" Tyś mym marzeniem, mym aniołkiem bosym, co w puste wieczory płacze w niebogłosy. W Tobie ma nadzieja na lepszy bieg świata, gdyż masz w sobie blask złocistego lata. Sprawiasz iż jestem kobietą szczęśliwą, bo dajesz mi miłość z serca uczciwą. Radujesz mą duszę swym uśmiechem jasnym, swym magicznym spojrzeniem, pełnym złota blaskiem. Bo jesteś mym skarbem ukrywanym przez lata, gdzieś w ponurych głębiach zaginionego świata. Guzy M. "TO CO ZŁE I CO DOBRE" Nie zawsze krok, który stawiamy jest dobry Nie zawsze słowo wypowiedziane jest cokolwiek warte Nie zawsze czynność wykonywana prowadzi do dobrego Nie zawsze Co więc jest tym "zawsze"? Tym zawsze jest: dobre słowo podanie ręki obdarowanie uśmiechem umiłowanie bliźniego wylana łza będąca oznaką skruchy... to wszystko, w czym Pan ma upodobanie Guzy M. „COCOON” Pragnąc tego, co odległe, zanurzone w lukach czasu, przystaję na jedną chwilę by wspomnieć, by oddalić przygnębienie Z przymrużonych oczu wypływa to, co skraca dni radości I dalej tęsknota, cicha, blada, szlochająca, brak harmonii, zrozumienia Idzie za mną nie bacząc na czas, nie przemija, nie ustaje, raz śpiewem ogarnia, raz śmiechem, lecz celu nie zmienia Uciekam do Miłości, Lecz nadal dopada, przytłacza, odbierając małe me radości Czy dosięgnie mnie i jutro? Guzy M. "POŻEGNANIE" Myślami jestem daleko wstecz Odwiedzam bliskich, zasiadających właśnie do niedzielnego obiadu Twarze wszystkich jakby za mgłą, co osiadła właśnie na zielonej polanie Tylko na swej rysy dostrzec mogę I ten podmuch wiatru wbijający się w szarą zasłonę, przezeń też niekiedy oczy mrużą Dostrzegam i różę w kącie ukrytą, po czym zanurzam w niej swe spojrzenie, z nadzieją, iż blask w niej dojrzę Lecz ona smutnym wzrokiem spogląda na mnie, zrzucając tępe kolce na wieczne posłanie Mam ochotę zawołać! ale nic nie jest w stanie przedrzeć się przez mgłę, jakby ściana przysłoniła drogę, na której stoję I słyszę głos z oddali, że to...pożegnanie Zatem zostawiam swe spojrzenie na twarzach bliskich z nadzieją, że dostrzegą je na zdobytej koronie swego lepszego życia Guzy M. |
||
